من و روز مرگی هایم
این روز ها
همه چیز طعم گس یکنواختی به خود گرفته
همه ی ثانیه ها
در رفت و آمد روزمرگی اند
و ما
درست مانند ربات ها
ساعتمان را
با دلواپسی/خستگی /و تنهایی هایمان
کوک میکنیم
یادمان نیست
از چه مسیری به خانه رسیدیم
و یا
به کارتن خواب های محله
سکه ای دادیم یا نه...
ضربان خنده بر لبانمان
جوانمرگ شده
و
خوشبختی
واژه ای چون وصال: محال
دیگر حتی
کودکی در کوچه
به سلام هایمان پاسخی نمیدهد
و
پستچی ها
مسیر خانه هایمان را
.
.
.
من هم چنان
بیهوده دارم
مدام
سهم عده ای را
برای نفس کشیدن
مصرف میکنم
حق با؛فروغ؛ بود
انگار آن شعله ی بنفش
که در ذهن پاک پنجره ها میسوخت
چیزی به جز
تصور معصومی از چراغ نبود
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد